بیماری پارکینسون

• پیشگفتار

بیماری پارکینسون یک بیماری در ژنراتیو عصبی است و شیوع کلی این بیماری در جامعه 2/0 درصد گزارش شده است . این بیماری در افراد سالمند شایعتر است که با لرزش در سستی عضلانی ، تأخیر در شروع فعالیت های ارادی، اختلال حرکتی هنگام راه رفتن و نقص در رفلکس های عصبی عضلانی بدن مشخص می شود. مشکلات فیزیکی ابتدا ممکن است یکطرفه شروع شوند، ولی به طور مستمر پیشرفت میکنند. در مراحل پیشرفته بیماری، تغییر در ساختار بدنی فرد به شکل کیفواسکولیوز( قوز پشت و انحراف به طرفین ستون مهره ها ) و همچنین خمیدگی ثابت در ناحیه لگنی، در فرد ایجاد میشود . پیشرفت این تغییرات ساختاری باعث تشدید اختلال راه رفتن و تعادل فرد میشوند.

• ورزش به نجات بیماران پارکینسونی می آید…

ورزش به عنوان عامل موثر در ارتقاء سلامت این افراد در مراحل اولیه بیماری مورد توجه است. تمامی بیماران پارکینسونی تشویق می شوند تا علاوه بر انجام فعالیت های فیزیکی و ورزش های عمومی، طبق دستور العمل های کلی، ورزش های اختصاصی دیگری نیز انجام دهند. علت این توصیه فقر حرکتی این بیماران و اُفت شدید آمادگی جسمانی و توان این افراد به علت فقر حرکتی آنها است. در این زمینه انجام ورزش های تعادلی و مقاومتی می تواند جهت پیشگیری از آسیب های جسمانی که آنها را را تهدید می کند، مفید باشد.

• آیا فعالیت فیزیکی از شروع بیماری پارکینسون جلوگیری می کند ؟

مطالعاتی که تاکنون در این زمینه انجام شده اند نشان دهنده اثر پیشگیرانه ورزش بر شروع بیماری پارکینسون نیستند، با این حال شواهدی وجود دارد که نشان دهنده ی کاهش بیماری پارکینسون در افراد دارای سطح بالای فعالیت فیزیکی است.

• آیا فعالیت فیزیکی علائم پارکینسون را کاهش می دهد ؟

مطالعات اندکی در زمینه ی توان بدنی و فیزیکی بیماران پارکینسونی انجام شده است. در موارد ضعیف تا متوسط بیماری ظرفیت فیزیولوژیک بیماران نرمال است و تجویزداروی لوودوپا نیز عملکرد عضلانی آنها را بهبود میبخشد. در کنار این موارد نشان داده شده است در افرادی که به طور منظم ورزش روزانه انجام می دهند، توان انجام فعالیت های فیزیکی روزانه شان به طور واضحی افزایش می یابد. همچنین برخی مطالعات به شکل شگفت آوری نشان داده اند که تمرینات ورزشی به کنترل عوارض ناشی از مصرف داروی لوودوپا کمک بسیاری کرده است و از ایجاد اختلالات ضعیف تا متوسط در این بیماران جلوگیری کرده است.

تاکنون شواهدی دال بر مضر بودن ورزش در بیماری پارکینسون یافت نشده است و هیج مطالعه ای نشان دهنده ی ایجاد آسیب بدنبال انجام ورزش در بیماران پارکینسونی نبوده است.

با توجه به اثرات مثبت ورزش و عدم مشاهده اثرات سو ورزش در بیماران پارکینسونی ، میتوان گفت که شروع و یا ادامه ورزش در این بیماران امری ضروری مینماید.