زیبایی در اربعین

در عالم هستی اماکن و شخصیت هایی هستند که اگر انسان ها با دل پاک و معرفت به سوی آنها حرکت کنند و توفیق زیارتشان نصیب شود جلوه های مختلفی از زیبایی و حقیقت رخ مینماید و به شکل عمیقی باور پذیر میشود.

چه زیباست حضور در این عرصه ها و ادراک آن و بهره مندی از لذت پایدار ناشی از آن که باعث افزایش عمق دلدادگی و عطش سیری ناپذیری برای بهره مندی از این لذایذ پایدار میشود.

یکی از این عرصه ها را در ایام مصادف با اربعین حسینی در حرمین شریفین کربلا میتوان مشاهده کرد بطوریکه صرفنظر از اعتقادات، هر صاحبدلی را به محض ورود از ورودی باب القبله و مشاهده فضای نورانی ضریح حضرت ابا عبداله(ع) و اقیانوس مواج عاشقانش تحت تاثیر قرار میدهد و جلوه های زیبایی از حقیقت رخ مینماید و همین سبب میشود که بی اختیار مروارید غلطان دلدادگی بر گونه های عاشق جاری شود. لذت عمیق و باور ذایدالوصفی که از این صحنه ادراک میشود موجب بوجود آمدن عطش سیری ناپذیر عشق و دلدادگی میگردد. این وضعیت توصیف کننده اوج ادراک زیبایی های ناشی از حقیقت و حقیقت طلبی میباشد.

در واقع موسیقی اربعین حسینی به شکل یک سمفونی با مضمون همدلی و ظلم ستیزی و آزادگی خودنمایی میکند بطوریکه رهایی از خود و اتحاد و همسویی دلها را توصیف میکند. این سمفونی تا عمق جان و دل نفوذ میکند و از حرکتی مایه میگیرد که در جهت ابراز  عظمت اسلام و شیعیان حاضر در صحنه است. مگر میشود شیعه باشی و خادم عشاق ایثارگر حقیقت کربلا نباشی. مگر میشود اربعینی باشی و شیعه نباشی. مگر عاشقی و دلدادگی بدون عشق به کربلا و آزادگی میسر است. کربلا میعادگاه عشق است و اربعین موعد عشقبازی است. زیباشناسی راهپیمایی اربعین در تجلی زیبایی عشقبازی در بزم موسیقی کربلا یافته میشود.

در این مسیر سختی دیده نمیشود و بجز مهربانی و از خودگذشتگی مشاهده نمیشود. در راهپیمایی اربعین از منیت و کبر و غرور خبری نیست و هر چه هست تواضع و مهرورزی و اخلاص در کردار و اعمال است. هر چه است ندبه و مویه به شکرانه حضور در آستانه عشق و حقیقت است. هرچه هست توکل و توسل و تعالی و انسانیت است.چقدر زیباست که در چنین فضایی جز آرامش و بی نیازی و دوری از مادیات و کیش شخصیت و رذایل اخلاقی وجود ندارد و هرچه هست ارزش های متالی انسانی و اخلاق و پرهیز از صفات پست انسانی است.