بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی در 25 اردیبهشت

برخی شاهنامه را غیر واقعی، افسانه ای و متاسفانه گاهی خیال پردازانه میپندارند، شاهنامه را باید به همان شکلی که بوجود آمده توصیف کرد، در واقع شاهنامه از ابتدای بوجود آمدن بشریت و جامعه در ایران شروع می شود و با حمله عرب ها و پایان دوران ساسانی خاتمه میابد، حال از این آغاز تا پایان فاصله تاریخی زیادی است که شاعر چیره دست فردوسی آن را به شعر در میاورد تا ماندگار شود.

فردوسی اطلاعات خود را از کشاورزان، بزرگان و معابد و… بدست میاورد و گاهی برای مهم جلوه دادن یک مطلب آن را بزرگنمایی کرده است، مثلا در قسمتی از شاهنامه که مربوط می شود به پادشاهی جمشید می خوانیم که :

جمشید پادشاه ایران به اندازه ای بهداشت و سلامت را گسترش داد که مردم تا 900 سال زندگی می کردند، حال اینکه جمشید شاه وجود داشته و یا نداشته و اگر داشته اسم امروزی جمشید شاه چه بوده است کاری نداریم نکته در 900 سال زندگی کردن مردم ایران است که با واقعیت خیلی متفاوت است و از عقل دور است، نکته ای که وجود دارد شاید چند اتفاق افتاده باشد، شاید خود فردوسی برای نشان دادن میزان تلاش و اهمیت کارهای جمشید عدد 900 سال را گفته باشد و شاید سال ها بعد که هرکس فرصت داشته تا خطی، صفحه ای به آن اضافه کند یک صفر جلوی 90 گذاشته است و شده است 900 سال.

حال آنچه برای ما روشن است ارزش بالای این شاعر گرانمایه است و آنچه برای ما به یادگار گذاشته است، ما درقبال این همه تلاش و فداکاری فردوسی باید برای حفظ و حراست آن کوشش کنیم.

بهترین کاری که برای بزرگداشت فردوسی می توانیم انجام دهیم خواندن اشعار او برای عزیزانمان است، توصیه می کنیم که اگر دوستدار شاهنامه فردوسی هستید برای خوشنودی این شاعر بزرگ کشورمان اشعار و داستان های شاهنامه را برای کودکان خود بخوانیم.

اگر فکر می کنید خواندن شعرهای شاهنامه کار سختی است، توصیه می کنیم شاهنامه به نثر را مطالعه فرمایید، شک نفرمایید که وقتی شروع به خواندن آن کنید کتاب را زمین نخواهید گذاشت و همیشه قبل از اینکه برای فرزندتان شاهنامه بخوانید برای خودتان خواهید خواند، شاهنامه به نثر با متن روان و همانند گفتار روزانه خودمان است که همگان متوجه آن خواهند شد.

سخن با شاهنامه شروع کردیم و با شعرهای پایانی کتاب شاهنامه تمامش می کنیم.

چو بگذشت سال ازبرم شست و پنج
فزون کردم اندیشهٔ درد و رنج
به تاریخ شاهان نیاز آمدم
به پیش اختر دیرساز آمدم
بزرگان و با دانش آزادگان
نبشتند یکسر همه رایگان
نشسته نظاره من از دورشان
تو گفتی بدم پیش مزدورشان
جز احسنت از ایشان نبد بهره‌ام
بکفت اندر احسنتشان زهره‌ام
سربدره‌های کهن بسته شد
وزان بند روشن دلم خسته شد