سوء تغذیه در کمین سالمندان تنها

بی شک برخورداری از تغذیه مناسب در سنین سالمندی، نقش مهمی در حفظ سلامت بدن و مقابله با خطر توسعه بیماریهای مزمن ایفا می نماید. این در حالیست که درصد بالایی از بیماران سالمند از سوء تغذیه رنج می برند. تنهایی، جدا ماندن از جامعه و مورد غفلت قرار گرفتن افراد مسن توسط فرزندانشان از جمله مشکلات مهم بسیاری از جوامع در سنین کهنسالی می باشد. در سالمندان تنها و منزوی، انگیزه و اشتها برای غذا خوردن کاهش می یابد. در ضمن بسیاری از سالمندان برای تهیه مواد غذایی خود به کمک نیاز دارند.

در همین راستا یک مطالعه جدید به بررسی ارتباط بین تنهایی سالمندان و وضعیت تغذیه آنها پرداخته است. هدف از این مطالعه تعیین تفاوتهای وضعیت تغذیه ای در سالمندانی که تنها زندگی می کنند در مقایسه با سالمندانی که در کنار خانواده شان زندگی می کنند، است. در این مطالعه حدود 200 سالمند (با سن 65 سال به بالا) شرکت داشتند. محققین 45% از سالمندان مورد مطالعه را که تنها زندگی می کردند را به عنوان گروه نمونه، و 55% از سالمندان که به شیوه سنتی درکنار خانواده شان زندگی می کردند، را به عنوان گروه شاهد در نظر گرفتند. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه هایی جمع آوری شده و بررسی ها شامل ارزیابی نمایه توده بدنی و وضعیت تغذیه ای و وضعیت مالی افراد و… بوده است.

شواهد مطالعه حاکی از آن است که افراد گروه نمونه (سالمندان تنها و منزوی) در مقایسه با گروه کنترل، آشکارا به میزان بیشتری در معرض فقر و مشکلات مالی قرار دارند، و می دانیم که عدم تمکن مالی، تامین مخارج مربوط به خرید مواد غذایی مناسب را دشوار می سازد.

نمایه توده بدنی در سالمندان منزوی کمتر از سالمندان غیر منزوی بود. همچنین سالمندانی که تنها زندگی می کردند در مقایسه با سالمندانی که در کنار و نزدیک خانواده شان بودند؛ در معرض خطر بالاتری برای سوء تغذیه بودند، و تعداد وعده های غذایی روزانه سالمندان تنها کمتر بود و واضح است که دریافت پروتئین و میوه و سبزی روزانه آنها نیز پایین تر بود. همچنین اشتها به غذا در سالمندان تنها و منزوی کمتر از سالمندان غیر منزوی بود. تنهایی و انزوا، خود یک فاکتور پیشگویی کننده ی مهم در ابتلا به بیماری بی اشتهایی عصبی است؛ که این بیماری نیز سوء تغذیه را به دنبال دارد.

نکته عملی: سالمندان تنها، در معرض سوء تغذیه هستند. کاهش توان جسمانی در اثر کهولت سن، امکان دستیابی به تمام مواد غذایی مورد نیاز سالمندان را محدود می سازد، ضمن اینکه انزوا و تنهایی، زمینه ساز مشکلات روحی و کاهش اشتها و انگیزه برای غذا خوردن می گردد. بنابراین می بایست تمهیداتی در راستای حمایت از سالمندان تنهای جامعه و بهبود وضعیت تغذیه آنها اتخاذ گردند.