عاشقی و زیبایی شناسی

خداوند مظهر کمال است و مظهر کمال از هر عیب و نقصی مبراست. یکی از جلوه های اصلی کمال، زیبایی است و آن زیبایی مطلق است. استاد هنرمندی که مظهر کمال و زیبایی است، خالق زیباترین صحنه ها است و با زشتی و آفرینش پلیدی، بیگانه میباشد. معرفت و آگاهی به زیباییها زمینه ساز عاشقی میگردد. به همین دلیل همه پدیده های خلقت از جلوه های مختلف زیبایی برخوردارند. دسترسی و بهره برداری از این صحنه های زیبای نظام آفرینش، بدلیل ظرفیت متفاوت مردم که ناشی از قدرت زیبایی شناسی متفاوت و میزان آگاهی و توانمندی متفاوت افراد در ادراک و قدرت تشخیص آنها است، با نسبتهای متفاوتی مقدور است.

عاشقی و زیبایی شناسی

نظر به اینکه انسان موجودی کمالگرا است، لذا به منظور تعالی و بالا بردن قدرت ادراک و احساس او از پدیده های زیبای نظام آفرینش و همچنین بهره بردن از آنها و استفاده ابزاری از این توانمندی جهت تعالی و تکامل، ضرورت توجه و تقویت زیبایی شناسی اهمیت دارد. در حقیقت زیبایی شناسی، زمینه دلبستگی و عاشقی را فراهم میکند.

تا زمانی که عشق هست و عاشق وجود دارد، زیبایی شناس هست و زیبایی شناسی اهمیت دارد. بدون وجود زیباییها و خوبیها، امکان توجه پیدا کردن و عاشقی میسر نمیشود. در نظام خلقت همه چیز زیباست و هر کسی به میزان دریافت خویش از زیبایی شناسی، میتواند آنرا درک و احساس کند.

                          اگر بر دیده مجنون نشینی                                 بجز از خوبی لیلی نبینی

بدلیل متفاوت بودن بصیرت و بینش انسانها، نگاه آنها به پدیده های پیرامونشان متفاوت است. عشق تجلی معرفت به زیبایی است و با تقویت زیبایی شناسی، جلوه های زیبایی رخ مینماید و تدریجاً عاشقی معنا پیدا میکند. شاید بتوان عشق را نتیجه ادراک و احساس زیبایی دانست. عشق به زیباییهای جلوه های مختلف کمال، از عمق و غنای حقیقی بهره مند است.

کسانی که رهرو عشق هستند به گذشته خود نمی اندیشند و فقط به مسیر پیش رو مینگرند. وجود این افراد از بصیرت و بیدار دلی و معرفت آکنده است و در پی دستیابی به سرچشمه لایزال زیبایی حرکت میکنند. برای عاشقی نیاز به معرفت و ادراک و برخورداری از زیباییها است و برای پیمودن مسیر آن، زیبایی شناسی و معرفت و تقوا و تقویت آن، اهمیت دارد.